W 1898 r. założono Oksfordzkie Towarzystwo Filozoficzne, a wynikiem dyskusji, jakie się w nim toczyły, było ogłoszenie w 1902 r. tomu wydanego przez Henry Sturta, Personal Idealism („Idealizm osobowy”). W przedmowie do tego zbioru rozpraw ośmiu członków Towarzystwa Sturt wyjaśniał, że autorzy zajęli się rozwijaniem zagadnienia osobowości oraz obroną osobowości przed naturalizmem z jednej strony, a idealizmem absolutnym z drugiej. Naturalista utrzymuje, że osoba ludzka to przemijający wytwór procesów fizycznych, zaś absolutny idealista twierdzi, że osobowość jest nierzeczywistym zjawiskiem Absolutu.67 Krótko mówiąc: „Naturalizm i Absolutyzm, choć wydają się skłócone z sobą, łączą się w upewnianiu nas, że osobowość to złudzenie”9S. Sturt mówi następnie, że idealizm Oksfordzki zawsze przeciwstawiał się naturalizmowi i w tej mierze oba idealiz- my, absolutny i osobowy, utrzymywały wspólny front. Ale właśnie z tego powodu idealiści osobowi odczuwali, że absolutny idealizm jest przeciwnikiem bardziej podstępnym niż naturalizm. Absolutni idealiści przyjęli niewykonalny sposób podejmowania krytyki doświadczenia ludzkiego z punktu widzenia doświadczenia absolutnego, i nie udało im się przedstawić żadnego właściwego ujęcia wolicjonalnej strony natury ludzkiej. Krótko mówiąc, idealizm absolutny był niedostatecznie empiryczny, a Sturt wysuwał „idealizm empiryczny” jako nazwę właściwą dla idealizmu osobowego. Życie osobowe bowiem jest nam najbliższe i najlepiej znar.e.